www.power4you.pl

\=RG=/ Miron

Rozwiązanie zadania:

1. "Na szybko" - odwracasz się dziobem w stronę "pomocnika", lecisz do niego robiąc takie zamieszanie, żeby Twój "ogon" nie widział zbliżającej się odsieczy (najlepiej starać się lecieć w górę, "pomocnik" schodzi trochę niżej - na tle ziemi mniej widać), na dwie, trzy sekundy przed minięciem prostujesz lot - w tym momencie "pomocnik", będąc już wcześniej możliwie dokładnie ustawiony, dokłada ostatnią poprawkę i puszcza długą serię.

Zalety: możliwość zastosowania niemal natychmiast, lecąc w stronę swoich (jak pierwszy nie trafi, to może tuż za nim jest drugi); "pomocnik" ma przeciwnika na tle nieba, więc lepiej widzi; do tego efekt psychologiczny - kule nadlatujące "z przodu" działają pod tym względem lepiej, poza tym "ogon" na pewno je zobaczy - przy strzelaniu z tyłu może ich po prostu nie zauważyć; przy nieudanym manewrze "pomocnik" wykonuje półpętlę i wchodzi "ogonowi" na... ogon.

Wady: przede wszystkim wymusza chwilowy lot po prostej; mało czasu na dokładne wycelowanie i ostrzelanie "ogona".

Stosowanie: gdy jesteś daleko od "pomocnika", a więc zależy Ci na tym, żeby ostrzelać "ogon" możliwie szybko. Także gdy "pomocnik" jest bardzo blisko (1000-1500m) i "akurat przypadkiem" przed Tobą. Ciekawe i efektowne, do tego przy odrobinie wprawy można upiec "dwie pieczenie na jednym ogniu" (widziałem na własne oczy - robi niesamowite wrażenie, zwłaszcza na "ogonach"...).

UWAGA: "pomocnik" musi szczególnie uważać, aby nie trafić swojego!

2. "Na przekładańca" - zbliżasz się do "pomocnika" (lub on do Ciebie) na jakieś 500-1500m (zależy z której strony "pomocnik" się zbliża - im bliżej twojego dziobu, i im większa prędkość zbliżania tym większa odległość), następnie wykonujesz ciasny skręt w stronę przeciwną do tej, z której nadchodzi odsiecz. W efekcie "obrońca" gładko wchodzi "ogonowi" na... ogon.

Zalety: "pomocnik" natychmiast uzyskuje dogodną i stabilną pozycję do strzelania; można też dzięki temu niwelować różnice prędkości "pomocnika" - jeśli leciał wolno podciągasz w zakręcie w górę, jeśli leciał szybko schodzisz w dół.

Wady: wymaga dość dokładnego zgrania w czasie i przestrzeni; gdy pomoc nadchodzi z przodu wymaga dość długiego zakrętu, w którym łatwiej Cię trafić.

Stosowanie: gdy pomoc jest blisko, szczególnie gdy "pomocnik" również manewruje (np. właśnie wykończył "swojego"). Także gdy zarówno Ty (a co za tym idzie "ogon"), jak i pomocnik, lecicie bardzo szybko - za mało czasu na zastosowanie p.1. W ten sposób, lecąc na G-2 (przeciętny w walce manewrowej), wraz z kolegą na Hellcacie (wogóle niemanewrowy) pozbyliśmy się (strącając sobie nawzajem z ogona) Spitfire'a i A6M (samoloty wyjątkowo manewrowe, zwłaszcza w porównaniu z "naszymi").

3. "Na sępa" - zbliżając się do "pomocnika" schodzisz w dół. "Pomocnik" pozostaje nieco wyżej i rozpoczyna klasyczne "boom&zoom". Jeśli korzystacie z komunikacji głosowej "pomocnik" podpowiada Ci, jak najkorzystniej wystawić mu przeciwnika.

Zalety: prostota wykonania; dość znaczne oddalenie od "pomocnika" w pierwszej fazie wykonania, co utrudnia jego zauważenie przez "ogon".

Wady: dość długi czas między kolejnymi atakami "pomocnika", nie do zastosowania na małej wysokości.

Stosowanie: gdy "pomocnik" dysponuje maszyną o niewielkiej zwrotności (nie może dołączyć się do walki manewrowej); przydatnym jest, aby miał znaczną siłę ognia (np. Fw-190, P-47). Rzadko zdarza mi się stosować tę technikę (szczególnie gdy jestem "pomocnikiem", bo nie umiem trafić z dużej odległości). Jej szczególna skuteczność objawia się tym, że jeden "pomocnik" może w bardzo krótkich odstępach czasu załatwić kilka "ogonów" - cały czas lata szybko i wysoko...

No i moja ulubiona Smile

4. "Na krzyż" - przed zbliżeniem do "pomocnika" wypracowujesz przewagę prędkości - "wygładzasz" manewry, nosek trochę w dół, przydaje się też zmniejszenie mocy kilkanaście sekund wcześniej, aby na kilka sekund przed zbliżeniem dać pełną moc ("ogon" powtórzy te manewry chwilę później, co pozwoli Ci uzyskać potrzebną przewagę). W odległości jak do "przekładańca" wyciągasz ostro w górę (do pętli) starając się jednak odrobinę, w miarę możliwości, oszczędzać prędkość. "Ogon" ciągnie za Tobą, próbując wycelować robi to ciaśniej, przez co gwałtowniej traci prędkość, co zaowocuje efektownym "zawiśnięciem" na szczycie pętli. "Pomocnik" powtarza to wszystko chwilę później i łagodniej, dzięki czemu, mając jeszcze prędkość, bierze "ogon" w celownik, gdy ten "stoi krzyżem" na niebie, nieruchomy, niezdolny do jakiegokolwiek manewru...

Zalety: łatwość celowania w nieruchomy "ogon"; niezwykle wysokie walory estetyczne spektaklu z cyklu "światło, dźwięk i odpadające blachy, ogony, skrzydła..." w wykonaniu "ogona" przyjmującego w całości "na klatę" dłuuuugą serię...

Wady: wymaga korzystnej sytuacji taktycznej oraz idealnego zgrania z "pomocnikiem"; zwykle brak "drugiej szansy" - Ty również, tak jak ogon, tracisz sporo prędkości. Jeśli sztuczka nie zadziała, przy wychodzeniu z takiej pętli "ogon", szczególnie wnerwiony próbą tak przebiegłego zamachu na jego życie, rozniesie Cię na strzępy...

Stosowanie: kiedy chcesz, byle skutecznie. Dzięki "nieruchomości" "ogona" udaje się to zastosować nawet gdy "pomocnik" jest dość nisko względem Ciebie, przez co nie mógłby przyjść z pomocą natychmiast - w nieruchomy cel łatwiej się celuje. Dzięki tej sztuczce udało mi się kiedyś "zdjąć" gościa z 800m. Co prawda farciarskim strzałem w potylicę, ale liczy się efekt - pomoc koledze.

Na koniec jeszcze uwaga dotycząca sytuacji, gdy ewentualny "pomocnik" jest dużo niżej: najgorszym, co możesz zrobić, to pójść stromo w dół. Nabierzesz takiej prędkości, że "pomocnik" będzie mógł tylko pomachać Ci białą chusteczką na "do widzenia". Z mojego doświadczenia wynika, iż niezwykle skuteczną w takiej sytuacji jest "spirala śmierci" - podpuszczasz (ciasnymi i gwałtownymi manewrami) "ogon" bliżej, w razie potrzeby podciągając w górę, aby dojść do sytuacji, w której nie ma on już prędkości na to, żeby pójść jeszcze wyżej (najlepiej, żeby wogóle jej nie miał) i dynamicznie zrywasz strugi, aby cię dogonił. W takiej sytuacji "ogon" nie ma wyjścia - musi pójść w dół (bo w górę nie może) na możliwie małej prędkości (żeby Cię nie wyprzedzić, bo wtedy zginie). Ty (niestety) też nie masz wyboru, i robisz to samo. Zwykle wtedy zaczyna się ciasna spirala dwóch samolotów na tej samej wysokości (kto jest niżej ma przesrane, kto jest szybszy ma - jak nigdy! o zgrozo! - przesrane, kto przeciągnie, wypłaszczy czy zgubi przeciwnika z pola widzenia ma... wiesz co). Nie musisz jej "wygrać" ważne, aby zejść do wysokości "pomocnika". Wtedy tylko po gazie i dalej patrz: p.1, 2 lub 3.

^KamiL^

Chciałbym się dowiedzieć jakie są Wasze ulubione manewry podczas obrony i co przynosi największy skutek? I powiedzmy, że wykluczamy tu walkę kołową... Jest to temat który chyba interesuje wszystkich latających - z założenia łatwiej jest strzelać niż się bronić. Więc jaka jest skuteczna recepta na skuteczną obronę?

PastorKlemens · Wysłany: Sob 12:47, 01 Mar 2008 Temat postu:

Dawno nie używany dział..

Wczoraj doszło do spotkania mojego Spitfie IXe i "ichniego" KI-27 Ko. Turn time dla Spita wynosi ponad 18 sek a dla Ki 13 sek. Walka kołowa nie miała najmniejszego sensu.. Dobrze jest wiedzieć z czym się walczy Confused

^KamiL^

Dawno nas tu nie było... takie Asy wszyscy co :DDD

Wczoraj ekserymentowały my z nowymi samolotami. Tzn trochę latamy ostatnio na Bf - 109 a to już zupełnie inne latanie niż na Spicie...

Ale ja stanąłem na przepaścią i zrobiłem krok w przód.
Wziąłem FW-190 (w wersjach A-9, D-9) moję wspomnienia z latania kieeedyś tam najczęściej wiązały się z wyrazem crash w lewym górnym rogu. Początki wczoraj wyglądały już nieco lepiej. "Ale dlaczego pisze o tym w tym dziale? O tuż przesiadając sie do FW musimy zacząć stosować zupełnie inną technikę. Ja to nazywam "szydełkowanie" Czyli po starcie do góry na jakieś 1500m-2000m i potem ostro w dół na przeciwnika... jeżeli okazało się, że to nasz (zawsze tak jest) lub koleś zaczyna kręcić i widzimy, że nici z naszego ataku z powrotem idziemy do góry, szczególnie takim samolotem jak FW. Technika na pozór trochę nudna ale w praktyce nie jest tak łatwo. FW w walce kołowe nie ma szans. Natomiast nikt nie ma szans z La-7 które potrafi wszystko. Ale to już do innego działu...

Arturmax

Jeżeli chodzi o manewry defensywne i ofensywne to znalazłem fajny i przejrzysty materiał na ten temat mnie on pomaga i wymyśliłem sobie taki system że przy każdej wizycie na Grij będę przerabiał po kolei jeden z tych manewrów.Myślę że taka opcja może przynieść dobre efekty w walce.

"MANEWRY POWIETRZNE"

Barrel roll (beczka)
Beczka jest manewrem defensywnym. Należy do grupy manewrów bardziej złożonych i do jego wykonania potrzebne jest dobre opanowanie manewrów prostszych, w szczególności yo-yo.
Beczka jest manewrem defensywnym ponieważ jego celem jest uniemożliwić szybko zbliżającemu się, od godziny 6, przeciwnikowi (szczególnie wtedy gdy nurkuje) dobre przycelowanie. Osiąga się to przez zmniejszenie prędkości poziomej i jednocześ;nie ciągłą zmianę położenia i toru lotu.

Jak wykonać beczkę

Żeby rozpocząć manewr połóż samolot na skrzydło do jakichś 45 stopni na prawo lub lewo i zacznij płytkie wznoszenie przez lekkie pociągnięcie drążka do siebie. Wytworzy to poprzeczny ruch potrzebny do prawidłowego wykonania beczki. Wielu popełnia błąd pomijając ten wstępny manewr. Wykonują w rezultacie coś na kształt poziomego korkociągu, w którym samolot jest łatwy do ustrzelenia.
Następny krok to oddanie sterów, położenie maszyny o 90 stopni na przeciwne skrzydło i ściągnięcie drążka do siebie. Jeżeli położyłeś maszynę 45 stopni na prawo i podciągnąłeś dziób, to teraz maszyna pochylona jest o 45 stopni w lewo. Nie powinieneś w tych manewrach zużyć zbyt wiele energii, w każdym razie nie doprowadzaj samolotu do przeciągnięcia.
Kolejne kroki polegają na kontynuowaniu przekręcania i ściągania drażka. W optymalnej sytuacji, przeciwnik powinien wskutek tego manewru wyskoczyć przed Ciebie, nie robiąc Ci przedtem krzywdy. Jeżeli przeleci przed Twój nos, wykończ go.

Komentarz
Powiadają, że manewry defensywne są manewrami dla frajerów. Ale, nawet najlepsi piloci mogą zostać złapani w pułapkę beczki, ponieważ jest to manewr subtelny acz niespodziewany. Przeciwnik może skontrować beczkę wykonując manewr analogiczny, opóĄnione obracanie (lag roll). Z tymże może mu się to udać tylko, jeżeli jego samolot będzie miał równie dobrą lub lepszą reakcję na lotki. W przeciwnym wypadku wpadnie w pułapkę i nie nadążając z obrotami zostanie wymanewrowany.

2. Break (oderwanie)
Standardowym unikiem przed atakiem z tyłu jest skręt tak ciasny jak to tylko możliwe w kierunku atakującego. Celem tego manewru jest szybkie zwiększenie kąta strzału, aby utrudnić przeciwnikowi celny ogień i zmniejszyć czas na odmierzenie poprawki.

Jak wykonać break

Manewr ten należy do grupy manewrów wysokoprzeciążeniowych, tzw. "high G maneuvers", co oznacza manewry wywołujące znaczne przeciążenia i pożerające ogromne ilości energii. Wykonuje się go przez położenie maszyny na skrzydło o około 90 stopni i ściągnięcia drążka w celu zacieśnienia skrętu.

Komentarz
Manewr ten powinien być wykonywany jeżeli znajdujemy się na pułapie poniżej przeciwnika. Nigdy nie odrywaj się od przeciwnika będąc wyżej. Żeby Cię ostrzelać nie będzie musiał obniżać nosa (co jest niewygodne) a Twój samolot tracąc masę energii stanie się powolnym i dużym celem.

3. Chandelle (szandell)
Szandell, w prostych słowach, jest rodzajem wznoszącego skrętu. Skręt ten może wynosić od 90 do 180 stopni.
Manewr ten należy do grupy manewrów niskoprzeciążeniowych, tzw. "low G maneuvers", co oznacza manewry wywołujące niewielkie przeciążenia i zużywające małe ilości energii. Szandell ma na celu zaoszczędzenie tak wiele energii jak tylko się da.

Jak wykonać Chandelle

Manewr wykonuje się przez przechylenie maszyny na skrzydło i delikatne ściągnięcie drążka, w celu rozpoczęcia wznoszenia. Szandell kończymy wyrównując do poziomego lotu. Po zakończeniu skrętu, co oczywiste, będziesz leciał wyżej i w innym kierunku.

Komentarz
Szandell to manewr nakierowany na uzyskanie wysokości i zaoszczędzenie energii. Szandell pozwala pilotowi pozostać blisko walki, a delikatny, wznoszący skręt zapewnia dobrą widoczność wokół. Szandell często spotyka się jako element taktyki opóźnionego pościgu tzw. "lag pursuit". Manewr ten nie daje natychmiastowego efektu w postaci uzyskania pozycji do strzału, ale pozwala uzyskać przewagę w energii, którą można wykorzystać w dalszych fazach walki.

4. Hammerhead (zwrot przez łeb)
Zwrot ten jest manewrem pionowym, polega na błyskawicznej zmianie kierunku lotu przez postawienie wznoszącego się samolotu "na nosie".

Jak wykonać zwrot przez łeb.

Manewr wykonuje się mając dużą prędkość, szczególnie po wyjściu z nurkowania. Polega na ściągnięciu drążka i wyprowadzeniu maszyny do pionowego wznoszenia. W chwili, gdy samolot osiąga prędkość przeciągnięcia, należy kopnąć orczyk w prawo lub w lewo (pełne wychylenie steru kierunku) i trzymać, kontrolując stabilność lotkami, aż samolot stanie na nosie. Gdy to się stanie puszczamy centrujemy ster kierunku i wyprowadzamy samolot z pikowania.

Komentarz
Manewr ten stanowi zwykle element taktyki "boom n' zoom", poza tym analogiczny jest do manewru wypracowanego przez Maxa Immelmanna. Zwykle nurkując na dużej prędkości ostrzeliwał przeciwnika, wyciągał samolot do pionu i po upewnieniu się, że jest poza zasięgiem km-ów przeciwnika, używał steru kierunku, by postawić samolot na nosie i ponowić atak. Z tymże robił to nie doprowadzając do przeciągnięcia, czyli szybciej i z większą kontrolą samolotu.

5. High yo-yo (wysokie jo-jo)
Wysokie jo-jo to manewr ofensywny pozwalający maszynie o mniejszej zwrotności utrzymać się na ogonie maszyny bardziej zwrotnej.

Jak wykonać wysokie jo-jo.

Manewr ten rozpoczyna się identycznie jak beczkę. Czyli żeby wejść w wysokie jo - jo połóż samolot na skrzydło o około 45 stopni na prawo lub lewo i ściągnij drążek do siebie. Manewr kontynuuj aż samolot "zetnie" wówczas skręt górą, wznosząc się i wytracając prędkość. Figurę kończy osiągnięcie poziomu horyzontu w około 135 stopniowym przechyle.

Komentarz
Wysokie jo - jo wykonuje się mając w zapasie dużo prędkości. Manewr ten spowoduje jej wytracenie, więc musi jej być na tyle dużo by nie przeciągnąć samolotu. Z drugiej strony wysokie jo-jo powoduje przyrost wysokości.
W wyniku manewru dziób samolotu powinien znaleĄć się przed samolotem przeciwnika, co pozwoli na odmierzenie poprawki i ostrzelanie go.

6. Low yo-yo (niskie jo-jo)
Niskie jo - jo to manewr ofensywny pozwalajacy maszynie o mniejszej zwrotnosci utrzymać się na ogonie maszyny bardziej zwrotnej.

Jak wykonać niskie jo - jo.

Żeby wejść w niskie jo - jo połóż samolot na skrzydło o około 135 stopni na prawo lub lewo i ściągnij drążek do siebie. Manewr kontynuuj aż samolot "zetnie" wówczas skręt dołem, tracąc wysokość i nabierając prędkości. Figurę kończy osiągnięcie poziomu horyzontu w około 45 stopniowym przechyle.

Komentarz
Niskie jo - jo wykonuje się mając w zapasie sporo wysokości. Manewr ten spowoduje jej wytracenie, więc musi jej być na tyle dużo by nie zaryć w ziemię. Z drugiej strony niskie jo - jo powoduje przyrost prędkości.
W wyniku manewru dziób samolotu powinien znaleĄć się przed samolotem przeciwnika, co pozwoli na odmierzenie poprawki i ostrzelanie

7. Immelmann (imelman)
Immelman jest prostym, ale w pewnych okolicznościach bardzo efektywnym manewrem. Nazwa manewru pochodzi od nazwiska niemieckiego asa okresu I wojny światowej Maxa Immelmanna. Wypracował on wiele efektywnych manewrów powietrznych, jednak ten nazwany jego imieniem nie jest tym właściwym, który stosował z powodzeniem. Oryginalny "Immelmann" był czymś z pogranicza zwrotu przez łeb i zwrotu przez skrzydło.

Jak wykonać Immelmann

Zawrót Immelmanna rozpoczyna się z lotu poziomego, ze stosowną ilością energii w zapasie. Następnie sciagamy drążek i wykonujemy pół pętli do osiągnięcia lotu poziomego na plecach. Manewr kończymy przekręcając samolot na brzuch. Maszyna leci wyżej ale w przeciwnym kierunku. Oczywiście przyrost wysokości łączy się ze stratą prędkości.

Komentarz
Immelman na współczesnych pokazach lotniczych składa się zazwyczaj z dodatkowej odwróconej półpętli i półobrotu, co kończy manewr w punkcie wyjścia. W czasie walki immelmana można wykonać w różnych wariantach. W zależności od sytuacji półpętla może być ciasna, co pozwoli na zaoszczędzenie prędkości, bądź bardzo szeroka, co daje maksymalny przyrost wysokości. Bardzo ważne jest aby nie pakować się w immelmana z przeciwnikiem na ogonie. Samolot wchodzący w pętlę stanowi idealny cel. Rośnie w celowniku, jest niemrawy a w dodatku na ostrzał wystawione są najwrażliwsze miejsca samolotu. Kolejno silnik, środek głównego płata, pilot i ogon mogą zostać zasypane ołowiem.

8. Loop (pętla)
Pętla jest 360 stopniowym obrotem w pionie.

Jak wykonać pętlę.

Wykonanie pętli polega na ściągnięciu drążka i utrzymaniu go w tej pozycji, aż samolot zatoczy pełne koło w pionie i powróci do punktu wyjścia.

Komentarz
Wykonywanie pętli jest w zasadzie proste. Należy jednak zwrócić uwagę na dwa elementy. Po pierwsze należy utrzymywać skrzydła w poziomie, by maszyna nie przechylała się. Po drugie trzeba uważać na moment kiedy samolot dochodzi do najwyższego punktu w połowie pętli. Prędkość spada i zbliża się do przeciągnięcia. Efekt żyroskopowy może wówczas przekręcać samolot w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Należy więc w razie czego skontrować ewentualne znoszenie samolotu sterem kierunku. Pętlę można również wykonywać przy mniejszych prędkościach. Sztuka polega na tym, aby kiedy samolot osiągnie prędkość przeciągnięcia należy odpuścić delikatnie drążek i pozwolić silnikowi wyciągnąć samolot na plecy. Nazywa się to niekiedy "wiszeniem na śmigle" (hanging on the prop). Pętla jest manewrem zdecydowanie ofensywnym i jak już wspomniałem przy omawianiu immelmana, nie należy pakować się w nią z przeciwnikiem na ogonie.

9. Scissors (nozyce)
Nożyce to seria naprzemiennych skrętów mając na celu zrzucenie przeciwnika z własnego ogona.
Ten manewr należy do grupy wysokoprzeciążeniowych i jest bardzo agresywny. Wykonując go trzeba myśleć i działać agresywnie. Jeżeli już zaczynamy je robić, trzeba brnąć dalej konsekwentnie i nie przerywać manewru w połowie, rzucając się do ucieczki. Najbardziej pożądanym rezultatem nożyc jest uzyskanie pozycji do ostrzelania przeciwnika.

Jak wykonać nożyce.

Wykonanie nożyc jest bardzo proste a przy odrobinie wprawy staje się bardzo skutecznym sposobem uprzykrzania życia przeciwnikowi. By rozpocząć ten manewr przeciwnik powinien być dosyć blisko za ogonem. Jeżeli odległość jest większa, należy wykonać przedtem kilka ciasnych, krótkich skrętów tak aby zmniejszyć dystans ale jednoczesnie nie dać się namierzyć.
Następnie wyrównujemy do poziomu i przechodzimy do samego manewru. Rozpoczynamy ostrym skrętem i utrzymujemy go tak długo aż przeciwnik zacznie skręcać aby za nami nadążyć. Dobrze jest zacząć skrętem w lewo, gdyż efekt żyroskopowy pomoże nam położyć maszynę na skrzydło.
Kiedy zacznie skręcać, skontruj go, przechyl maszynę na przeciwne skrzydło i wykonaj ciasny skręt. Jednocześnie opuść trochę nos samolotu by zaoszczędzić energię. Gdy zauważysz, że odbija w Twoim kierunku i skontruj go znowu i tak skręcaj ciasno na przemian. Po kilku takich manewrach zacznie tracić swoją przewagę, po następnych będziesz mógł spróbować przejść do ataku.

Komentarz
Przede wszystkim, wykonując nożyce trzeba być agresywnym. Skręcać i kontrować przeciwnika szybko. On będzie musiał reagować na Twoje manewry i na każdym skręcie straci trochę czasu. Kiedy straci swoją początkową przewagę, kontynuuj manewr by przejść inicjatywę. Przeciwnik podążając za Tobą będzie zazwyczaj próbował cały czas strzelać przez co dodatkowo straci energię. Pierwszy skręt w nożycach trwa zwykle trochę dłużej niż pozostałe. Podczas tego pierwszego skrętu przeciwnik ma największą szansę uszkodzenia naszego samolotu. W czasie wykonywania nożyc należy utrzymywać dziób maszyny w poziomie lub trochę niżej, a to po to by nie stracić zbyt dużo energii. Wytracenie prędkości nie przeszkadza tu tak bardzo, ale trzeba zachować trochę energii do manewrowania.
Bardziej doświadczeni piloci, mogą zorientować się w sytuacji i będą próbowali pójść w górę, zanim zupełnie stracą przewagę. W takiej sytuacji musisz zachować cierpliwość i cały czas oceniać swój stan energii w stosunku do energii przeciwnika. Odchodząc do góry będą próbowali ponownie zająć dogodną pozycję i zaatakować. Jeżeli dysponujesz dużo szybszym samolotem można wykorzystać jego małą prędkość na wznoszeniu i w nurkowaniu oddalić się na bezpieczną odległość. Na ogół jednak lepiej jest wejść pod samolot przeciwnika i wznosić się razem z nim. Trudno jest zaatakować samolot znajdujący się bezpośrednio pod spodem. Jeżeli nie dysponując szybką maszyną pozwolisz przeciwnikowi odejść na dystans, po chwili znurkuje wprost na Twój ogon.

10. Skid (opadanie liściem)
Padanie liściem to poprzeczny ślizg ze stopniową stratą prędkości. Jest to powszechnie używany manewr defensywny służący zmyleniu przeciwnika. Można go wykonywać bez specjalnego wpływu na prędkość czy kierunek lotu z niewielką tylko stratą wysokości.

Jak wykonać padanie liściem.

Należy pochylić samolot na skrzydło i wychylić ster kierunku w przeciwną stronę.
Maszyna będzie się ześlizgiwać na pochylone skrzydło i stopniowo tracić wysokość. Ponieważ kierunek lotu będzie inny niż kierunek pokazywany przez dziób samolotu, zmyli to przeciwnika.

Komentarz
Jak każdy manewr defensywny, nie może być wykonywany zbyt długo. W przeciwnym wypadku wróg zorientuje się w sytuacji, odmierzy poprawkę i zestrzeli Cię.

11. Split-S
Split - S to pół obrotu i pół odwróconej pętli.

Jak wykonywać split - S.

Wykonanie jest banalne. Należy odwrócić samolot na plecy i ściągnąć drążek do siebie wykonując pół odwróconej pętli. Po zakończeniu manewru samolot powinien lecieć niżej w przeciwnym do wyjściowego kierunku.

Komentarz
Split - S to przede wszystkim manewr defensywny chyba, że podchodzi się do przeciwnika ze znaczną przewagą wysokości, a on leci dokładnie naprzeciw. W takim wypadku można pozwolić mu przelecieć pod spodem a następnie wykonując split - S zjechać przeciwnikowi na ogon. Wykonujśc split - S trzeba obrócić maszynę o 180 stopni a następnie ściągnąć drążek do pętli. Ważne jest by nie robić tego jednoczesnie, tzn. nie przechylać samolotu w czasie wykonywania odwróconej półpętli. Split - S można wykonać w różnych wariantach, jeżeli po ukończeniu ćwierćpętli (więc w pikowaniu) przekręcimy samolot za pomocą lotek i wyjdziemy do poziomu w zupełnie innym kierunku.

12. Wingover (zwrot przez skrzydło)
Zwrot przez skrzydło to powszechnie wykonywany manewr niskoprzeciążeniowy pozwalający gwałtownie zmienić kierunek lotu o 180 niemal bez straty energii. Przydatny w walce powietrznej ale również podczas ataków na cele na ziemi.

Jak wykonać zwrot przez skrzydło.

Zacznij manewr ściągając drążek i wchodząc na wznoszenie pod dużym kątem. W kluczowym momencie manewru, samolot powinien być bliski przeciągnięcia (ALE NIE PRZECIĄGAJ). Kiedy samolot zbliży się do prędkości przeciągnięcia wychyl do końca ster kierunku. Jednocześnie kontruj lotkami by samolot nie przekręcił się na plecy. Kończąc manewr dziób samolotu powinien ustawić się w kierunku przeciwnym do początkowego i być skierowanym w dół.
W drugim wariancie wykonania przekręcenia samolotu można dokonać za pomocą steru wysokości. Zaczynamy identycznie wchodząc we wznoszenie pod dużym kątem (30 - 40 stopni) przez ok. 2 sekundy. Następnie przechylamy maszynę na skrzydło i jeżeli przechyliłeś na lewe skrzydło, ściągasz drążek w dół i w lewo do pozycji godz. 7, po dwóch sekundach przesuwamy go na godz. 5. Reszta jak w pierwszym wariancie.

Komentarz
Manewr jest bardzo powszechnie wykorzystany w taktyce Boom and Zoom szczególnie przez pilotów latających na szybkich ale mało zwrotnych maszynach. Wykonany przez doświadczonego pilota pozwala w zaskakujący sposób przejść z defensywy do ofensywnego natarcia czołowego. Problem polega na tym by nie zostać ostrzelanym w czasie wykonywania zwrotu - samolot porusza się wówczas bardzo wolno i prawie w miejscu, stanowiąc łatwy cel.

Życzę wszystkim początkującym i sobie miłego studiowania lektury. Smile